سلام
امروز دوشنبه به تاریخ 30 تیر 99 بود
روزام همش تکراریه
اتفاق خاصی نیوفتاده که بنویسم
تنها دلخوشیم بودن آدمی توی زندگیم هستش که به اندازه تک تک ستاره های اسمون دوسش دارم
واقعا دوست داشتن و دوست داشته شدن معجزه میکنه
میخوام یه داستان بگم
داستانی که شاید واقعیت باشه.
یادمه وقتی که بچه بودم یکیو خیلی دوست داشتم
عشق بچگیم بود
چشمام هر لحظه به دنبالش بود
قلبم فقط برا اون میتپید
خودمو هر لحظه کنار اون تصور میکردم
دستاشو توی دستام هر لحظه توی تصوراتم حس میکردم
وای چه روزایی داشتم
خیلی قشنگ بود
حس اینکه کسیو دوست داری ولی اون ندونه که همچین حسی وجود داره
چشماش همه دنیام بودااا
صداش همه زندگیم
تنها دلیل زندگی کردنم دیدن چشماش بود
هر وقت که میدیدمش قلبم تند میزد
بی حس میشدم خون تو رگام منجمد میشد
چشمام به غیر اون هیچ کسی رو نمیدید
توی ذهنم تنها کسی که بود فقط و فقط اون بود
توی هر تصویری ازش توی ذهنم خودمو کنارش تجسم میکردم
خودمو مال اون و اونو مال خودم میدونستم
اخه فک میکردم اونم دوستم داره
هیچ وقت نفهمیدم تموم اون مدتی که دلیل اشکام دلیل خنده هام دلیل بغضام بود ایا یه لحظه به خودش اجازه داد که به من فکر کنه ؟؟
چند سال از تک تک روزهای قشنگ جوونی مو با همین تصورات زیبای بچگونه گذروندم
عاشقونه و بی بهونه بهش عشق می ورزیدم ولی بدون اینکه بدونم ایا اونم به من حس داره یا نه
توی تموم این مدت هیچ وقت حسشو به خودم نفهمیدم
لحظاتی که به چشماش نگاه میکردم آتش عشقم تموم وجودشو در بر میگرفت انقد که بازتاب عطش عشق خودم رو با حسی که اون به من داشت اشتباه میگرفتم
البته بهتر بگم حسی که هیچ وقت بهم نداشت
اما خوشحال بودم از اینکه
تو هوای شهری نفس میکشیدم که توهمون هوا نفس میکشید
زیر اسمونی شبا گریه میکردم که زیر همون اسمون میخندید
خوشحال بودم که میشه گاهی وقتا بیاد و از کنارم به عنوان یک بیگانه عبور کنه و من بتونم عطر تنشو استشمام کنم
خوشحال بودم که گاهی اوقات میشه توی چشماش نگاه کنم و با چشام بهش بگم که دوسش دارم
و دغدغه تمام لحظاتم توی اون سال ها این بود که ایا زبان نگاهمو میفهمه یا نه؟؟
توی ,اون ,میکردم ,وقت ,تک ,حس ,هر لحظه ,به من ,خوشحال بودم ,که به ,هیچ وقت
درباره این سایت